Het leven zoals het is …
met dank aan de collega’s en Armondo Diva voor het delen van de foto’s
Het verhaal van Mitteke (wonend in ons woonzorgcentrum)
| aan het woord zijn Marc en Eric, de zonen van Mitteke
Zoon Eric vertelt … ‘Tijdens onze jeugd gingen we regelmatig naar Middelkerke met onze ouders.
We gingen steeds naar hetzelfde appartement op de dijk, gingen in hetzelfde restaurant een hapje eten en wandelden voorbij dezelfde routes. Hiermee zijn we gestopt toen onze vader te ziek werd om hier nog mee door te gaan. Na zijn overlijden werd dit ook niet terug opgenomen. Mitteke bleef echter de afgelopen jaren aangeven dat ze graag nog eens terug wou gaan. Dit jaar was het voor ons dan ook de ideale moment om deze traditie terug verder te zetten.’
‘We boekten een mid-week in ons oude appartementje en brachten onze moeder op de hoogte. Zij stond al bijna meteen paraat om te vertrekken.’ Mitteke vult haar zoon hierbij aan: ‘op vakantie gaan en iets gaan eten, dat vind ik altijd goed!’
‘Eenmaal in Middelkerke zijn we gaan wandelen langs onze oude routes: de dijk, het park achter de dijk en het oude casino. Ook ons vaste restaurant kon op een bezoekje rekenen. Op restaurant gaf ze de voorkeur aan het vispannetje, dat tevens al jaren één van haar favoriete gerechten is.’ Tussendoor genoot ze dan weer van een wijntje of een duvel. ‘De tijd van toen leek weer helemaal weder te keren.’ Aldus Eric.
‘Dat is ook de reden waarom we dit weer wilden laten doorgaan’, vult Marc aan. ‘We wilden het heden even doorbreken om terug te keren naar de tijd van toen. Haar verblijf in een woonzorgcentrum maakt niet dat we tradities niet zouden kunnen verder zetten.’ Ze zagen haar helemaal opleven terwijl haar jeugdige kant naar boven kwam. ‘We gingen samen molentjes kopen voor de achterkleinkinderen, Ella en Léon, en vroegen haar deze vast te houden. Ze hield ze zo hoog als ze kon en had de gehele tijd een glimlach op haar gezicht. Mensen die langs reden op de fiets, stopten zelfs omdat haar lach zo aanstekelijk was. Zo fier dat ze was op haar molentjes!’
Ook de aanwezigheid van Jerommeke deed haar genieten. ‘Jerommeke is onze Franse bulldog. Ze vindt het altijd fijn wanneer hij mee naar het woonzorgcentrum komt.’ Nu genoot ze er dan ook eens zo hard van dat hij gedurende een gehele week bij haar mocht zijn. ‘Het was zo’n fijne week dat we alvast hebben afgesproken om volgend jaar zeker terug te gaan. Ze blijft dit nu al regelmatig vragen!’, aldus Marc.
Ons woonzorgcentrum vindt het behouden van tradities enorm belangrijk. Tradities geven betekenissen aan doordeweekse dagen, zorgen voor een gevoel van herkenning en verbinden ons met elkaar. Wij moedigen het behoud hiervan dan ook alleen maar aan.
Worden jullie bij het lezen van dit verhaal ook warm om een traditie terug in ere te herstellen maar weet u niet hoe u dit vorm kan geven? Aarzel dan niet om iemand van het team ‘wonen en leven’ aan te spreken.